!!! SPOİLER İÇERİR !!!
İki kere okudum ve hala da okurum o derece güzel ,akıcı ,devamımı oku dercesine bir kitap.
Bir kitapta karakterin psikolojisi nasıl anlatılır, okuyucuya yansıtılır, yansıtmayı bırakın okuyucuya nasıl yaşatılır, işte bu kitap tam da bunu yapmış. Stefan Zweig'dan bahsediyoruz bir zahmet!! Resmen adamın yaşadığı her duyguyu ben de yaşadım.Onunla birlikte delirme noktasına geldim.O kitabı çalarken ben de terler döktüm, hücresine götürmeye çalışırken onunla birlikte kendimi sıktım.
Kitap aslında çok güzel bir yere değinmiş bence. Mesela değindiği noktalardan bir tanesi benim görüşümce, amaçsızlığın seni hangi boyutlara getireceğidir. O odanın içinde amaçsızca durmak hiçbir şey düşünememek hatta adam (karakterimiz) delirmemek için bir sonraki sorguda ne söyleyeceğini, bu sorguda ne söylediğini düşünüyor tabi bu daha da çıldırmasına neden oluyor bir süre sonra. 'O sorguda bunu söylemiş miydim? Hayır, ona değinmedim, yoksa bunu mu söylemiştim? Buna göre diğer sorguda ne demeliyim?' gibi..
Zaten yapmak istedikleri de bu, sorgulama taktiklerinden biri o zamanlarda.
Hani diyoruz ya çoğu kez hiçbir şey düşünmeden yaşasak daha huzurlu oluruz vs. bu kitapta karakterimiz bizim tam tersimize, düşünecek bir şeyler arıyor sırf aklına kaybetmemek için.
