insanlığın çürüyen yüzüne ışık tutan bir yaşar kemal klasiği daha. ne zaman yaşar kemal okusam insalıktan tiksiniyor, her şeyi sorgulamaya başlıyorum. insanlar hep mi kötüydü, sonradan mı böyle oldu, insanların kabuğu mu kötüydü sadece, soydukça içindeki insanlık çıkacak mıydı meydana? yine türlü düşüncelerle sarmalandık.
kitapta şehirleşen betonlaşan İstanbul'u, yine bir geçim kaygısını, anadolu insanını, bununla beraber kirlenen, yozlaşan duyarsızlaşan betondan farksız bir yaşam üç çocuğun hayatı üzerinden anlatılıyor bu kez. insanlık öldü mü diyor, sorguluyoruz. mahmut yine de ümitvari. insanların bir gün bir kalpleri bir vicdanları olduğunu hatırlayacağına ümitli. bense insanlıktan ümidimi keseli çok oldu, hiç oralı olmuyorum bile.
bir zamanlar her günümün geçtiği floryanın, küçükçekmece gölünün semalarının bir zamanın kuş cenneti olduğunu hiç bilmiyormuşum. kuşlar gitmiş..kuş mu kalır orada? belki bir daha gittiğimde en azından bir saka görürüm kim bilir..
