s
@inthemood4love
she/her
18
48 okur puanı
Ağustos 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Uyandı, umutlanıyor. "Beni unutacaklardır." Yaşamı önünde, öylesine engin. Ve ben buradayım, öldürdüğüm senin yanında, yarın onu katledecek silahları dolduruyorum. Hayır. İstemiyorum. Vazgeçelim. Vazgeçiyoruz, başları eğiyoruz ve orada, geleceğin dibinde, sakındığımız her damla kan için, bunca kan. Devam edelim...
Vazgeçelim, devam edelim. Karar ver. Madem ki buradasın karar ver. Buradasın ve hiçbir kaçış yolu yok. Kendi ölümüm bile sırf bana ait değil.
Fakat aşık olmak sevmek değildir. İnsan nefret ederken de aşık olur.
Kendi kendine yalan söyleyip yalanını ciddiye alan insan sonunda ne kendinde, ne de çevresinde gerçeği seçemez olur, böylece hem kendisine, hem de başkalarına saygısızlık eder. Saygının olmadığı yerde sevgi de kaybolmaya başlar.
Okur Takip Önerileri
İşten, çeşit çeşit acı ve en çok da sürekli haksızlıktan, kişisel ve dünyevi günahlardan ezilmiş olan basit, alçakgönüllü Rus ruhu için en büyük ihtiyaç, teselli, kutsal bir varlık, bir ermiş bulup önünde secdeye kapanmaktır. "Bizler günahla, haksızlıkla, çeşitli dalaverelerle kaplıyız, ama dünyanın bir köşesinde kutsal, büyük birisi var; o, hak yolundadır, hakka ulaşmıştır, öyleyse dünyada hak vardır; günün birinde bize de gelmesini bekleyebiliriz. Kitapların vaat ettiği gibi, bir gün bütün dünyada hükmünü sürmeye başlayacaktır."
Canım annem. Gülümsüyor. Şaşırıyorum. Ne çok zaman olmuş onu gülümserken görmeyeli. Annesiz olmak uzay boşluğunda kaybolmak gibi bir şey. Köksüz ve amaçsız. Ona bakıyorum. Ne güzel bir hali var. Ne bilmediğim bir var olma içinde. Aniden onu anlıyorum. Bir kilit açılır gibi, sakin ama çok mucizevi. İçimi bir sevinç kaplıyor. Sonunda annemi anlıyorum. Sanki üzerimden dünyanın tüm yükü kalkıyor. Öyle ılık ve tatlı ki hayat, şaşıyorum.
184 syf.
·
Puan vermedi
2023 OKUMA HEDEFİ
18/20 kitap - %90 tamamlandı
18 kitap okudu
20 kitap
3.805 sayfa
0 inceleme
22 alıntı
Meryem elleri dizlerinin arasında, kanepede yattı, camın önünde girdap gibi dönen, çevrilen tipiyi seyretti. Aklına Nana'nın bir keresinde söylediği şey geldi; her bir kar tanesinin, dünyanın bir yerinde haksızlığa uğrayan bir kadının ağzından dökülen bir ah olduğunu. Bütün bu iç geçirmeler gökyüzüne yükseliyor, bulutlar halinde toplanıyor, sonra minicik parçalara bölünüp sessizce aşağıya, insanların üstüne yağıyordu. Bizim gibi kadınların neler çektiğinin göstergesi, demişti. Başımıza, gelen her şeye nasıl sessizce katlandığımızın.
"Bana bak Meryem."
Meryem istemeyerek de olsa baktı.
"Bunu öğren,kafana iyice sok, kızım," dedi Nana. "Pusulanın hep kuzeyi gösteren ibresi gibi, bir erkeğin suçlayan parmağı da daima, mutlaka bir kadını gösterir. Her zaman. Bunu hiç unutma, Meryem."
İnsanlar ölümle tamamlanır. Yaşarken, herkes eksiktir. Böcekler ve küçük kuşlar, hayatta oldukları ve hareket ettikleri sürece mükemmeldirler; ancak öldükleri anda sadece birer ceset olurlar. Ne tamamlanır ne de eksilirler, sadece hiçliğe dönerler. İnsanlar içinse durum tam tersidir. Bu noktada, insanın öldükten sonra en insani haline dönüştüğü paradoksu da geçerli oluyor herhalde.
