Özümseye özümseye bir şeyler okumayı, üzerinde düşünmeyi, kendime pay çıkarıp düşler kurmayı, duygusal şarkılar dinleyip içlenmeyi ve en çok da sevmeyi özledim. Belki de yaşamayı özledim. Düşünüyorum da bu hayattan ne çok şey istemişim zamanında. Şimdilerde ise hiçbir şey beklemiyorum. Beklentisiz beklemeyi öğrendim. Öğrettiler çünkü. Öfkelenecek gücüm kalmadı. Kabullendim. Sadece seyircisiyim yaşanacakların.