Mahir Ünsal Eriş'i severim. Birkaç öykü kitabını okudum, bir romanını okuyamadım. O romanından da bu kitabında şu şekilde bahsetmiş: "Okudum ben bu kitabı. Çok karışık. Bir sürü karakter var içinde, onları takip etmekten yorulup sıkıldım, attım bir kenara. Kapağında kayısı var diye almıştım. " Ben kapağında kayısı var diye almamıştım ama okuyamama sebebimi aynı böyle açıklayabilirim.
"Acaip" romanında da dikkatimi çeken "acayip" sözcüğünün günümüzdeki kullanımına göre yanlış demeyeyim ama farklı yazımıydı. Yazarın dil incelemelerini bildiğim için bir nedeni vardır diye düşündüm. Kitabın sonunda bunun bir tercih, bir istek olduğunu söylemiş ama nedenin belirtmemiş.
Acaip, bir mektup roman. Samim'in Güzin'e yazdığı bir mektup aslında . Uzunca bir mektup. Samim çocukluğundan annesinden, babasından başlayarak anlatıyor tüm hayatını. İşe nasıl girdiğini, Güzin'le nasıl tanıştığını, birbirlerine nasıl aşık olduklarını... Olaylar ilerledikçe hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını anlıyoruz. Bu açıdan oldukça sürükleyici bir roman. Elimden bırakamadım. Sıradan bir adamın aşk ve hayat hikayesini ilgi çekici bir hale getirmeyi başarmış yazar. Akıcı dili de bir etken tabii ki. Ben çok beğendim... sizler de okuyunuz.
