Adalet Cimcoz - Bir Yaşamöyküsü Denemesi
Mine SöğütAdalet Cimcoz - Bir Yaşamöyküsü Denemesi Gönderileri
Adalet Cimcoz - Bir Yaşamöyküsü Denemesi kitaplarını, Adalet Cimcoz - Bir Yaşamöyküsü Denemesi sözleri ve alıntılarını, Adalet Cimcoz - Bir Yaşamöyküsü Denemesi yazarlarını, Adalet Cimcoz - Bir Yaşamöyküsü Denemesi yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Kadınların evlendikten sonra soyadlarının değişmesi ve hayatlarına bambaşka bir insan olarak, yepyeni bir kimlikle devam etmeleri insanı nasılda çıkmaza sokuyor.
Ya insanlar Ada'yı görmek istedikleri gibi görüyorlar.Ya da Ada istediği insanın üzerinde istediği etkiyi bırakmakta çok usta.
Bir ölüyü yaşatmak, onun varlığını kendi varlığımıza eklemek, onun huyunu suyunu kendi huyumuza suyumuza katmak, hayat gezimize onu da ortak etmek demektir. Bu nasıl olur diyeceksiniz olur işte pekala olur ve sevdiğimiz insandan ayrılmamanın, onu ölümün hiçliğine bırakmayıp, yaşamasını sürdürmenin tek yolu budur. Üstelik olumlu, yapıcı, yaratıcı bir yoldur çünkü giden yok olmaz kalan da kendi benliğine benlik kattığı için olgunlaşır, zenginleşir, bir insanın değil de iki insanın gözleriyle görmeye, içinde hep canlı bir alışverişle düşünmeye alışır. Tek insan olarak yapamadığı birçok şeyleri iki varlığın birleşmesinden artan gücüyle başarır. Bunları çoktan düşünmüş denemişimdir ben. Ne var ki geçen gün ölüm Adalet Cimcoz'u aramızdan alıp götürünce acı acı gülecek oldum bu saçma avuntularıma. Hadi dedim kendi kendime yaşat bakalım yaşatabilirsen. Yaşat diye ona buna öğüt vermek kolay bir iyimserliğe sapıp işin içinden sıyrılmak değil de nedir?
Sevdiğimiz insan bizden ayrılırken içimize taptaze bir kaynak koyar da öyle gider. Göğsümüzde hep kaynayan bir şeydir bu, basamak basamak yükselir gelip boğazımın bir yerinde tıkanıp sıkışıverir sonra gözlerimizden aşağı sıcacık yaşlarla akar da akar. Durmadan devinen bu kaynak kendi kendini besler sanki, taştıkça boşalır, boşaldıkça yeni baştan dolar. İlk günler acımızdan yalnız o temizler bizi, zehrimize bir tat bir tatlılık katar, boşluğumuzun dondurucu soğuğuna biraz sıcaklık seprer ama o çeşmenin suyu gün geçtikçe azalır ve bakarsınız ki kuruyuvermiştir günün birinde. Yıkamaz, ısıtmaz olmuştur içimizde kavrulmuş bir kütük gibi dikilen yasımızı. İşte o gün boş laftır artık düşünmek, anmak, göz önüne getirmek. Atmaktan, unutmaktan başka bir çare kalmaz insana, çıkmazın karanlığında yitirmek istemiyorsa kendini. O değildir yaşatmak.
Bir sevdiğimizi ölüm alıp götürdü mü, avunmak için tek çaremiz onu içimizde yaşatmaktır. Ama ne demek yaşatmak ve nasıl yaşatılır bi ölü?
Hayallerin en amansız düşmanı gerçeklerdir ve birer birer ortaya çıktıkça hayalleri, acımasızca ezip geçerler.
