Bir yanda, çocuklu hayatın sevinçleri. Öte yanda, dertleri. Bir yanda, çocuk yapmamanın özgürlüğü. Öte yanda, asla çocuk yapmamış olmanın kaybı. Ama kaybedecek ne var ki? Sevgi, çocuk , annelerin öylesine ayartıcı bir şekilde bahsettiği bütün o anaç duygular, çocuk yapılacak bir şey değil de sahip olunacak bir şeymiş gibi. Zor olan yapmak sanki. Sahip olmak şahane bir şey gibi duruyor. Ama insan çocuğa sahip olmaz ki çocuğu yapar.