Bana, doğduğum zamanı söylemelerine de üzülüyorum. Söylemeselerdi şimdi kaç yaşımda olduğumu bilmeyecek, her şeyden önemlisi zamanın yükünden kurtulacaktım. On ya da yirmi yıl için ölüm düşüncesinden kurtulmuş olacaktım.
İşte böyle geçip gitti çocukluğumdaki yalnızlığım.Bir keresinde bir sonbahar gecesi nedense uyanıverdim ve odada gizem dolu bir loşluğun var olduğunu duyumsadım.Perdesi çekilmemiş camdan, yalnızlığının ve hüznünün göksel güzelliğiyle çiftliğin üstünde asılı duran solgun sonbahar ayını gördüm.