Kitap adeta maneviyatıma dokundu. Ürperdim. Hz. Hacer annemizle yürüdüm çöllerde, dağlarda, tepelerde... onunla beraber döktüm gözyaşlarımı vadide. Onunla beraber Hz. Ismail'e su bulamamanın telaşesini yaşadım. Onunla beraber safa ve merve arasında duruş tarzımla yürüdüm. Onunla beraber özledim İbrahimi. Onunla beraber taşladım şeytanı. Onunla yalnızlıkta yürüdüm, dua ettim, secde ettim, af diledim. Onunla beraber nefsimle konuştum, nefsimi yendim. Onunla beraber aşkı yaşadım. "Allah bana aşkı ihsan etti" dedim ve şükrettim. Çölde onunla beraber uzandım sıcak kumlara, yıldızları onunla seyrettim, onunla konuştum adeta, onunla yaşadım, onunla gördüm, özledim, hissettim... kitabı okurken ben Hacerleydim. Mim duruşunu öğrendim Annemizden. Sabrı, tevekkülü, inancı, takvayı...
Bu kitabı mutlaka okumalısınız. Kitabı eğer arkadaşımdan almasaydım çöpe atacaktı. Düşünebiliyor musunuz? Bir kitap hiç çöpe atılır mı? Kitabı okurken şöyle dedim; Rabbim! Bizim nefsimizi de Hacer annemizin nefsi gibi mübarek kıl. Kitap öyle güzeldi ki... yazarın bile kitabı yazarken yaşadığına eminim. O nasıl bir hâkimiyettir nefsine kurduğu, o nasıl bir duruştur? Kitabı şimdiye kadar okumadığınıza pişman bile olabilirsiniz. Bence en yakın zamanda okuyun bu kitabı...
