Bekir, annesini hiç tanımamış; babası ve üvey annesini ise çok küçük yaşta kaybetmiş. Hayatı dayısının pisliklerini temizlemekle geçerken bir gün kendisini askerde buluyor. Askerliği hemşehrileri Dursun ve Durmuş ile renklenirken, askerden sonrasını hiç düşünmüyor. Gidecek bir yeri, kimsesi olmayanların düştüğü o bilinmezlikte Sedat ile yolu kesişiyor. Askerde zamanla başlayan dostluk yıllar sonra kesişen yollar ile pekişiyor.
Sabır timsali Bekir, yıllarca uzaktan sevdiği teyze kızı ile kendi gibi kimsesiz bir aile buluyor. Annesiz ve babasızlığı hep dursa da Duygu ile hem abi hem baba okurken Ali ve Sedat ile küçücük ailesini kuruyor. Ah! Tabii birde Selma'sını da unutmamak lazım.
Bol kahkaha ile okuduğum bir kitap oldu Bekir. Hele Dursun ve Durmuş... hangi sahnede çıksalar kahkahalarım hiç dinmedi. Ali ve Levent'i de unutmamak lazım. Bekir kesinlikle favori kitabım ama Selma'ya gıcık olmadım desem yeridir. Ben okurken 'fazla naz aşık usandırır' dedikçe Bekir bekledi. Sabrı ile hayran olup, inadı ile şapka çıkardım. Resmen yıllarca bekledi, üstüne evlendi gene bekledi.
Sedat ne kadar göklere çıkarılıp, ilahlaştırılmışsa Bekir o kadar kusurlu anlatılmıştı. Zaten benim Duygu'dan çok Bekir'i sevmem de bu yüzden. Bu kısımda linç yiyecek olsam da gururla söylüyorum Duygu'yu pek sevdim diyemem ama Bekir favorim oldu. Ali'm de görüşmek üzere.
