Biletimiz İstanbul'a Kesildi
Mıgırdiç MargosyanEn Eski Biletimiz İstanbul'a Kesildi Sözleri ve Alıntıları
En Eski Biletimiz İstanbul'a Kesildi sözleri ve alıntılarını, en eski Biletimiz İstanbul'a Kesildi kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
“Diyarbakır’da, Hançepek’te, Gavur Mahallesi’nde başlayan, ancak benim fikrim dahi alınmadan, alelacele, sadece ve sadece anadilimi öğrenmem için İstanbul’a postalanmamın ardından, geriye kalan yaşamımı, benim hiç de hayal edemeyeceğim şekilde etkileyen o anın, o yolculuğun gerisinde Diyarbakır’da bıraktığım Türkçe ‘gavur!’, Kürtçe ‘fılla!’ sözcüğü, daha İstanbul’a ayak basar basmaz götürülüp yerleştirildiğimiz Şişli’deki Karagözyan Ermeni Yetimhanesi’ndeki çocuklar, yani Ermeni arkadaşları şivelerine ve hallerine bakıp damgayı bastılar: ‘Koşuuun! Koşuuun! Anadolu’dan Kürtler gelmiş…!’’
"Dicle içınde kaya
Egıldım baktım aya
Cahal ömrım çürıdi
Günleri saya saya."
Sayfa 40 - Aras yay.Kitabı okudu
"Diyarbakır diyarımdır, ilımdır
Beni köle yapan dilımdır
Alem bili, o yar benım yarımdır
Ölsem gene vazgeçmenem senden yar."
Sayfa 44 - Aras Yay.Kitabı okudu
"Dicle'nin etrafı bostan
Bir ziyan gelmez dosttan
Aklım başımdan gidi
Yari düşındığım an."
Sayfa 45 - Aras Yay.Kitabı okudu
"Söliyem, söliyem ama boşına. Çığhardığın çoraplari yatmadan evel yastığın altına koy ki, sebehleyin kolay bulasan diyiyem ama, ben bahan söliyem, ben bahan dinliyem. Gene hanki cehneme keyboldi getti çorabının teki?!"
Sayfa 47 - Aras Yay.Kitabı okudu
"Ağlaram ozan kimi
Kaynaram kazan kimi
Sari sari yaprağlar
Dökerem hazan kimi."
Sayfa 99 - Aras Yay.Kitabı okudu
"Vee günlerden birgün yapacak herhangi bir iş oyapanacak bir sey bulamayınca Tanrının canı sıkıldı.Epeyce düşünüp taşındıktan sonra nihayet yeni bir sey yaratmaya karar verdi."
Sayfa 67 - Aras yay.Kitabı okudu
Çaya indim susuzun
Susuzum uykusuzum
Girsem yarın koynuna
Elim durmaz huysuzum.
Sayfa 71 - Aras yay.Kitabı okudu
Eved , bütün şarkılar dillerde dolaştıktan sonra , zamanla yitip gidiyor , tozlanıp küfleniyorlardı ..
“Bir finduğun içini.... yar sensiz yiyemem...”
Masallarda, kitap sayfalarında, türkülerde nedense hep bu tür aşklardan söz edilirdi: Leyla ile Mecnun! Ferhat ile Şirin! Tahir ile Zühre! Kerem ile Aslı! Romeo ile Jülyet! Hepsi de “bir funduğun içini” yalnız başlarına yemedikleri için mi gitmişlerdi öte tarafa? Öyleyse hepsinin de canı cehenneme! Bazen insanlar “bir finduğun içini” yalnız başlarına yemeyecekleri kadar mı salaklaşıyor, bu denli mi duygu yüklü oluyorlardı? Duygusallığın doruk noktasına yuva kuranlara aşık mı dinliyordu? Yoksa aşk, salakların için düştükleri bir tuzak, kendi başlarına ördükleri bir koza mıydı?
Sayfa: 72-73