"Arkadaşlarım bunun farkında değil ama ben bu bağlantıların üstünde ya da dışındayım. Onlar gibi davranmaya, onlara benzemeye çalışıyorum, lâkin içim farklı,işte romanı yazan zavallı arkadaşımın inemediği derinliklerden biri de bu.O beni, politik geçmişi olan ve Kuzey sürgününe savrulmuş, sıradan insanlardan biri sanıyor. Başımdan geçenleri, benden daha ilginç buluyor.İçimdeki derin ve köklü karanlığın farkında değil. Çünkü insanları konuşarak tanıyamazsınız. Konuşmak, canlı yaratıklar arasında etkisiz iletişim aracı. Dil yalan söylüyor, olanları çarpıtıyor,insanlığın hiç bırakıp usanmadağı klişeleri tekrarlıyor.Bu yüzden, insanları dinlemek onları anlamak için yeterli değil. "
12 Mart rüzgârlarının İstanbul'dan Stockholm'e savurduğu bir mülteci olan Sami Baran,yattığı hastanede Türkiye'den bir hastayla karşılaşır. Bu adam, başına gelenlerin sorumlusu olarak gördüğü eski bir bakandır.
Ondan intikamını almak amacıyla Şili,Urugay,İran gibi farklı ülkelerden gelmiş mülteci arkadaşlarıyla birlikte bir plan yapar. Ancak, bu planı gerçekleştirmek o kadar kolay olmayacaktır:Sami Baran, anadilin yeri geldiğinde düşmanla da anlaşma aracı olabileceğini hesaba katmamıştır. Ve bu planın önündeki engellerden sadece biridir...
Büyük bir hayal kırıklığı yaşadım asla ve asla Zülfü Livaneli kaleminden çıkmış gibi değil...
Berbat bir hikâye, kafaları karıştıran ikili ve ağır anlatım çok yorucuydu yazarın okuduğum en az on kitabından sonra "bu neydi"şimdi dedim.
Ağır ilerlemesi yetmiyormuş gibi punto küçüklüğü ve yazılım hataları da tuzu biberi oldu
