Məni sentimentalizmə çəkən hər şeydən uzaq durmağa çalışdığım dövrlər olur həmişə, ildə bir ay, ya bir həftə, ya bir saat, amma mütləq olur. Bu dəfə həmin dövr çatanda qaçmadım. “Bir sən qədər”i oxudum, qarşılaşa biləcəyim bütün duyğusal cümlələrə təslim olmağa hazır bir şəkildə. Digər kitablardan fərqli olaraq, “Bir sən qədər”ə daha həvəslə başladım, açığı, çünki bunu mağazadan seçib almamışdım, yazıçının imzalı hədiyyəsi idi və bitirən kimi müzakirə etməyə tələsirdim. Oxuma müddətini uzatmaq üçün də elə yavaş-yavaş, hər cümlədən sonra eyforiyaya qapılaraq oxudum ki. Hər şey bitir bir gün, mütləq, amma gözəl şeylər gec bitsə, məsləhətdi.
