Mikayıl Müşfiq'in şiirleri coşan dalgalar, tufanlar, fırtınalar gibi. Şiirleri o kadar coşkulu ki okurken damarlarımdan şirin sözcükleri akıyor. Beğenmediğim şiirleri de oldu, bu şiirlerin konusu petrol, pamuktu ve büyük ihtimalle Sovet baskısı yüzünden yazmaya mecbur edilmiş bu konuda şirleri. Şiir okumak ruhumu dinlendiriyor ve eğer bu şirler Mikayıl Müşfiq'in şiirleriyse daha çok ruhum dinleniyor. Şiirlerinin her bir satrına kendini ruhunu saklamış adeta, yoksa dünyada okudukça bu kadar canlanan şiirler nasıl mevcut olabilir başka türlü?
Bir tufan qopacaq, saralacaqsan,
Bir şimşəк vuracaq, qaralacaqsan.
Başında oynayıb qəm buludları,
Söкəcəк bağrını ölüm qurdları.
Mən də sənin кimi yalnız ağacdım,
Təкliкdən usanıb aхırda qaçdım.