Eser, yazarın yaşadığı dönem düşünüldüğünde, söylenmesi büyük cesaret isteyecek yergiler içeriyor. Kendisi de ilahiyat kökenli olmasına karşın, papalıktan papazlığı, bir çok kademesiyle din alimlerini, yer yer hicivle karışık yer yer de çok daha ciddi olarak ve her fırsatta adeta ısırmış. Buna karşın, kendi inandığı din felsefesini yorumlamayı da atlamamış yani sadece ötekileri eleştirmekle kalmayarak kendi yaklaşımını ve hristiyanlık anlayışını da ortaya koymuş. Tabi tek başına din adamları değil; siyaset, hukuk, tıp, eğitim, sanat gibi bir çok konuda faaliyet gösterenler de buradaki taşlamadan fazlasıyla nasibini alıyor.
Orta çağın ancak sonlanıp, aydınlanma çağı tohumlarının ise henüz ekildiği bir dönemde, ahmaklığın insanoğluna en fazla yakışan, bilgeliğin ise bir insanı dolaylı yada dolaysız her şekilde mutsuzluğa götürecek olması fikrine karşın alaycı bir dille, cesurca ve bilgece kaleme alınmış bir deneme.
