Kısacık bir öykü kitabı tutuyorum elimde. Soma'da babasını kaybetmiş,mezarına içine kömür tozu kattığı bir bidon su ve cebinde babasının çoraplarıyla giden bir çocuk düşünün. Çoraplari babasının ayak ucuna serip,hava sıcak babam burda terlemiştir diye suyu usulca döken çocuk. Bir umut burnunu getirdigi çoraplara dayayıp,babamın kokusu toprağın altından çıkıp burnuma bir kere gelsin diyen çocuk. Ah hikayen nasıl acıttı.
Bu öyküyle başlayan kitabın baş kahramanları kadın ve çocuk. Annesi öldüğü için intihar eden evlat, annesinin intiharını gören evlat, kayınpederin göz koyduğu gelin... Aile içi şiddet, istismar ve acı hikayelerin ortak noktası.
Ayşegül Kocabıçak bu kitabı için;anlatmak istediğimi en az kelimeyle en yalın biçimde,usulca ama rahatsız ederek vermek istedim demiş. Amacına da ulaşmış,okudukça öfkelendim,üzüldüm.
Taciz edilenlerin, tecavüze uğrayanların sessizliği cesaret oluyor bunu yapanlara. Utanması gerekenin kadın/çocuk olmadığını hepimizin anladığı günler pek yakındır umarım.
