Dünyanın Uğultusu
Behçet ÇelikDünyanın Uğultusu Sözleri ve Alıntıları
Dünyanın Uğultusu sözleri ve alıntılarını, Dünyanın Uğultusu kitap alıntılarını, Dünyanın Uğultusu en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
'''Sen kendine kendin gibi taze bahar seç''' diye sesleniyordu aynur'a gıyabında.
Ben gamlı hazan, sense bahar.
Sayfa 274 - Bestesi Melahat Pars, Güftesi Sıtkı ArgınKitabı okudu
Vitrinlerdeki kırmızı iç çamaşırlarına bakarken, altın yıllar da, önceki yılbaşı da çok uzak göründü bu kez. Yaşlanmak mıydı bu? Bir yıl öncesiyle bugün arasındaki uzaklığı aklı almıyordu. Arkadaşları da pek aramıyordu onu. Eh, sen kimseyi aramaz, sormazsan seni neden arasınlar? Nasıl da kopmuştu arkadaş çevresinden? Çevre falan değilmiş. Bu denli yalnızmış, ama farkında değilmiş. İşsizlik miydi, Özlem'in dünyasından çıkmış olması mıydı böyle yalnızlaşmasının nedeni? Bilemiyordu. İkisinin eşzamanlı olmasıydı galiba.
Sayfa 118 - VIIIKitabı okudu
Neyi düşünse, neye kafa yorsa, hissettiği ne olursa olsun, şu dünyanın düzenine varıyordu. İnsanların şu kısacık ömürlerini nasıl olup da kendi arzularından bu kadar uzak yaşadıkları bir düzen kurmakla, kurduktan sonra da ona ayak uydurmakla geçirebildiğini aklı almıyordu. İnsanın yarattığı her şey insana karşıydı, insanı insanlıktan çıkartmak içindi - mülkiyet, devlet, din, töre, aile, şehirler, köyler. Kendini yok etmeye ayarlı bir şeydi insanın bütün kültürü. Kendini yok etmeye bu denli azimli başka bir tür var mıydı? Nerede okumuşsa; bir hayvanın -hangisiydi gelmedi aklına- yaşadığı cinsel ilişkinin ardından öldüğünü anımsadı. O hayvancık bile en azından ölmeye değer bir şey yaşıyor da ölüyordu. İnsanlar için bu bile imkânsızdı.
Sayfa 233 - XIVKitabı okudu
Neden bazı insanların yüzü manalıdır, bazılarının değildir? Dedikleri gibi, içleri yüzlerine mi yansır gerçekten? Bazı insanlara neden hemen ısınırız da, başkalarından uzak dururuz?
O kadar güveniyorsun ki içten içe kendine… Başkalarının ne dediğinin, ne düşündüğünün hiç önemi yok. Onlar seni yenilmiş, yarışı bırakmış sansalar bile onlara öyle olmadığını, hatta tam tersinin doğru olduğunu söylemeye çalışmıyorsun.
Bilenmiş ortalama bir zekâ körelmiş dehayı yenerdi.
Başka türlü bir şeydi istediği. Kelimelerle anlatılamayacak, iki insan arasında kendiliğinden hissedildiğinde yaşanabilecek bir şey belki.
Bazı şeyler söylenmezdi - söze dökülemedikçe insanın içinde tutamadığı bir lokma gibi durur, durdukça ağırlaşır, gene de söylenmezdi.
Sayfa 156Kitabı okudu
Kendine acıyamıyordu bile. Oysa ne de iyi gelir insana; gözler ıslanır hafiften, haksızlıklara uğramışsındır, canın yanıyordur, acırsın kendine, acının közüne üflersin, yanaklarından süzülür yaşlar, yıkanırsın, kendine sarılırsın, yapayalnızsındır, ama sensindir işte... Şimdiyse kendine sarıldıkça dikenler batacak gibi oluyor, kendine bile sarılamıyor, o tuhaf doluluktan, o salgıdan ibaret olduğunu hissediyor kendisinin - sarıldığı da, sarılacak olan da.
Sayfa 248 - XVKitabı okudu
Ah bu erkekler, kırkına bile gelseler, birkaç küçük numaraya nasıl da tav oluyorlardı.
Sayfa 239 - XIVKitabı okudu