Düşüş
Albert CamusDüşüş Gönderileri
Düşüş kitaplarını, Düşüş sözleri ve alıntılarını, Düşüş yazarlarını, Düşüş yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Hele hele, dostlarınız kendilerine karşı içten olmanızı istedikleri zaman
onlara inanmayın. Onlar, sizin içtenlik vaadinizde bulacakları ek bir
güvenceyi kendilerine sağlayarak onlar hakkındaki iyi fikrinizi
sürdüreceğinizi umarlar yalnızca
Aziz dostum, ne kadar küçük
olursa olsun, onlara bizi yargılamaları için fırsat vermeyelim! Yoksa
paramparça oluruz. Biz vahşi hayvan terbiyecisinin aldığı önlemleri almak
zorundayız. Kafese girmeden önce bu adam usturayla yüzünü kesme
felaketine uğramışsa, o vahşi hayvanlar için ne ziyafettir bu! Ben bunu,
belki o kadar mükemmel olmadığım yolunda içime bir kuşku girdiği gün
birden anlamışımdır. O zamandan beri kuşkulu olmuşumdur. Biraz kanım
aktığına göre, bütünüyle kurban olacaktım: Hayvanlar beni parçalayacaktı.
Şehitler, aziz dostum, unutulmak, alaya alınmak ya da kullanılmak arasında
bir seçim yapmak zorundadırlar. Anlaşılmaya gelince, asla.
İnsanlar gösterdiğiniz nedenlere, içtenliğinize ve acılarınızın ağırlığına ancak siz öldüğünüzde inanırlar. Hayatta olduğunuz sürece durumunuz kuşkuludur,ancak onların kuşkuculuğunu hak edersiniz. Bu durumda, manzaranın
tadına varabileceğimize ilişkin tek bir inanç bulunsaydı, inanmak
istemedikleri şeyi kanıtlayıp onları şaşırtmak zahmetine değerdi.
Bakın dükkân tabelası da yok,
bu tabela ise rezalet. Kaldı ki, herkes masaya oturup gerçek işini, kimliğini
açıklasaydı, ne halt edeceğimizi bilemezdik! Şöyle kartvizitler düşünün:
Dupont, ödlek filozof ya da Hıristiyan mülk sahibi ya da zina eden
insansever, istediğinizi seçebilirsiniz. Ama bir cehennem olurdu bu! Evet,
cehennem böyle olmalı: tabelalı caddeler ve düşüncesini anlatma
olanaksızlığı. İnsan, kesin olarak sınıflandırılmıştı
Bir adam tanıdım, kafasız bir kadına yaşamının yirmi yılını verdi, her şeyi feda etti ona, dostlarını, emeğini, dürüstlüğünü bile, ama bir akşam, kadını hiç
sevmemiş olduğunu anladı. Canı sıkılıyordu, hepsi bu, insanların çoğu gibi
canı sıkılıyordu. Böylece karmaşa ve dram dolu bir yaşam yaratmıştı
kendine. Bir olayın olması gerek, insan bağlantılarından çoğunun açıklaması
işte bu. Bir olayın olması gerek, hatta aşksız bir köleliğin, hatta savaşın ya
da ölümün bile. O halde yaşasın ölü gömme törenleri!
Duygularımızı yalnız ölümün uyandırdığına dikkat ettiniz mi? Bizden yeni
ayrılmış dostlarımızı ne kadar severiz, değil mi? Ağızları toprakla dolup hiç
konuşmaz olmuş hocalarımıza ne kadar hayranızdır! Saygı o zaman çok
doğal olarak gelir, belki de tüm yaşamları boyunca bizden bekledikleri o
saygı. Ama biliyor musunuz niçin ölülere karşı hep daha dürüst ve daha
cömertizdir? Nedeni basittir! Onlara karşı bir yükümlülüğümüz yoktur.
Özgür bırakır bizi onlar, zamanımızı rahatça kullanabiliriz, saygıyı boş
zamanlarımızda kokteylle sevimli bir metres arasına koyabiliriz. Bizi bir
şeye yükümlü kılarlarsa, belleğe yükümlü kılar onlar, bizimse belleğimiz
zayıftır. Dostlarımızda sevdiğimiz, taze ölüdür, acılı ölü, heyecanımız,
eninde sonunda kendimiz!
Dostlarımızın bizi çok yüceltmesinden Tanrı korusun bizi, aziz bayım.
Önümden gitme seni izleyemeyebilirim, arkamdan da gelme yol gösteremeyebilirim; yanımda yürü ve yalnızca dostum kal.
Terbiyeli olmak gerçekten de bana büyük sevinçler
veriyordu. Bazı sabahlar otobüste ya da metroda yerimi, görünürde kime
layıksa ona bırakmak, yaşlı bir kadının düşürdüğü bir şeyi yerden alıp iyi
bildiğim bir gülümsemeyle ona vermek ya da salt benden daha acelesi olan
bir kimseye, tuttuğum taksiyi bırakmak şansına erersem, günüm bu yüzden
aydınlanıyordu. Dahası, söylemem gerek ki, kamu ulaşım araçlarının grevde
olduğu günlerde, otobüs duraklarında, evlerine gidemeyen bazı mutsuz
hemşerilerimi arabama alma fırsatını bulunca seviniyordum. Sonra,
tiyatroda bir çiftin bir araya gelmesine olanak sağlamak için koltuğumu
onlara bırakmak, yolculukta bir genç kızın yetişemediği bir fileye valizlerini
yerleştirmek başkalarından daha sık yaptığım yiğitliklerdi, çünkü bunları
yapma fırsatlarını daha dikkatle kolluyordum ve daha tatlı zevkler
alıyordum bu davranışlardan.
Toplumumuzun bu tür bir yok etme
için örgütlenmiş olduğuna dikkat etmediniz mi? Brezilya ırmaklarındaki o
küçücük balıklardan söz edildiğini herhalde işitmişsinizdir, hani binlercesi
ihtiyatsız yüzücüye saldıran, birkaç saniyede onu küçük lokmalarla yiyip
bitiriveren ve ortada tertemiz bir iskeletten başka bir şey bırakmayan
balıklardan? İşte böyledir onların örgütlenmesi. “Temiz bir yaşama razı
mısınız? Herkes gibi?” Evet diyorsunuz doğal olarak. Nasıl hayır diyebilir
insan? “Tamam. Sizi temizlerler. Bir iş, bir aile, örgütlenmiş boş zaman işte
budur.” Ve küçük dişler tene saldırır, kemiklere kadar yer. Ama yanlış
söyledim. Onların örgütü dememeli. Bizim örgütümüz bu, eninde
sonunda: Kim kimi temizleyecek!
Bana hep öyle gelmiştir ki, hemşerilerimizin iki tutkusu var: fikirler ve zina. Rasgele,sanki. Onları suçlamaktan da kaçınalım hani; yalnız onlar değil, tüm
Avrupa bu durumda. Gelecekteki tarihçilerin bizim için ne diyeceklerini
düşünüyorum bazen. Günümüz insanı konusunda bir tümce söylemek
yetecektir onlara: Zina ediyordu ve gazete okuyordu. Bu güçlü tanımdan
sonra konu biter, diyebilirim
"Ben kadın düşmanlığını hep bayağı ve ahmakça bulmuşumdur ve tanıdığım hemen bütün kadınların benden daha iyi olduklarını düşünmüşümdür. Yine de, böyle çok üstün yere koymakla, hizmet etmekten çok kullanmışımdır onları. Nasıl kullanmazdım ki?"
"Her topluluk, parlak bile olsa, beni çabucak sıkar, oysa hoşuma giden kadınlarla hiç sıkılmamışımdır. İtiraf etmekte güçlük çekiyorum ama, Einstein’la yapacağım on görüşmeyi güzel bir figüran kızla gerçekleştireceğim bir ilk buluşmaya feda ederdim. Gerçi onuncu buluşmada Einstein’ı ya da derin kitaplar okumayı özlerdim."