İnsanın özüne, sancılar içinde dönmeye çalışmasının öyküleri bunlar...
Öykülerdeki karakterler varoluşun farklı farklı uçlarına tutturulmuş ve karakterlerin her biri bu felsefeyi ayakta tutuyor gibidir. Bunlar, varoluş zincirinin halkaları gibidirler. Kitap her ne kadar ilk öyküden ismini alsa da diğer öykülerde de fiziki olarak bulunmayan bir duvar vardır. Kimi bu duvarı zihninde kurmuş, kiminin de zihnine bu duvarlar kurulmuştur.
Ölümden hemen önce varlığın sorgulanma biçimi, anlamsızlık duyma, aynı zamanda da anlam yükleme arayışı içerisinde bir bulantı evresi...
Diğer öyküler her ne kadar farklı durumlar barındırsa da insanın bir öz kurması ve toplumla yaşanan savaşı kapsamaktadır.
Yan karakterleri, toplumsal çevreyi, toplumun psikolojik yapısını; varlık ve yokluk arasında giden insanın soyutlanmışlığı ile kesiştiren bu öyküleri beğendiğimi söylemeliyim.
Karakter analizleri ve ruhsal çatışmalar varoluş felsefesi temelinde daha da derinleşmiş ve işin içinden çıkılmaz bir hâl almıştır. İşin içinden çıkmak istenmez belki de.
"Ben kimim?" sorusu sorulur ve derin bir sessizlik... İşte o sessizliğin içinde cevap: Hiç.
Her karakter kendini arar ve yıpranır da yıpranır. Ne kadar varlığını düşünse o kadar yok olur aslında. Yaşamlar, ölümler, anılar... Hepsi havada kalır. Yokluk onları da alır içine.
İyi okumalar.
