İlk kez Gazali okudum. Bazı yerlerde dili ağır olsa da yavaşlayarak ve iki kez okununca net anlaşılacak örneklerle gerçek İslami inanışın nasıl olması gerektiğini harika analiz etmiş. Kendi karakterinden de yansımalar görülüyor. Örneğin, bir konuda öğrenmek istediği bir nokta olursa oturup o konuyla alakalı en önemli uzmanların tüm eserlerini bitiriyor. Eleştirel bir yazı kaleme almayı hedefleyip okumaya başladıysa o topluluk veya konuyu eleştirmenin yanı sıra istese savunacak kadar da çok öğrenebilen ve yorumlayabilen biri.
Felsefeyi kesin bir dille reddediyor. Pisagora direkt aptal dedi, Aristoyu över gibi oldu. Sonrasında İbni Sina ve Farabiyi kafirlikle itham etti, belki de kafir dedi. Katı İslami kuralları olan ama bir yandan da Tıp araştırmalarına saygı duyan biri. Yapılan her işin nefsi arzulardan ziyade rahmani bir istekle yapılması gerektiğini ve sonrasında da hırstan sıyrılıp dünyevi işler için öğrenci yetiştirilmemesini öneriyor. Yıllarca öğrenci yetiştirdim fakat hangi amaçla yetiştiriyordum bilmiyordum diyor. Şüphe düşmüş içine o dönem. İnsanın içine şüphe düşerse ne yapıyor olursa olsun terk eder o ortamı. Gazali de terk etmiş dönemin en önemli enstitüsünü ve aramış hakikati, kendine yolculuğa çıkmış özetle.
Gazalinin sert ve realist üslubu benim hoşuma gitti açıkçası. İnandığı davayı savunmak için oluşturduğu tezleri yazmak için Pisagordan Farabiye ve daha soru işaretli tarikatlardan çıkan eserlere kadar her bir şeyi detaylı okuyup analiz eden bir alim... Gazali.
