Elifin Öküzü ya da Sürprizler Kitabı
Sevan NişanyanEn Beğenilen Elifin Öküzü ya da Sürprizler Kitabı Gönderileri
En Beğenilen Elifin Öküzü ya da Sürprizler Kitabı kitaplarını, en beğenilen Elifin Öküzü ya da Sürprizler Kitabı sözleri ve alıntılarını, en beğenilen Elifin Öküzü ya da Sürprizler Kitabı yazarlarını, en beğenilen Elifin Öküzü ya da Sürprizler Kitabı yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Macera aslında bir sözcük değil, bir deyim. Mā carā “ne olup bitti” (ya da “ne ki cereyan etti”) demek. Arapçada bizdeki gibi özel bir anlamı yok
12. yüzyıldan 19. yüzyıl sonuna dek Türk dili Arapça ile büyük bir aşk yaşamış. Arapçadan Türkçe yazı diline onbini aşkın kelime aktarılmış. Bu kelimelerden yaklaşık üçbini halen Türkçede kullanılıyor.
Bu aşkın asıl nedeni muhakkak ki din. Ama ikinci bir nedeni de bence gözden kaçırmamak gerekiyor. Arapça, olağanüstü denecek ölçüde güzel bir dil. İnsan aklının başyapıtlarından biri sayılması gereken, adeta matematiksel bir yapısı ve muazzam bir şiirselliği var. Kelime hazinesi inanılmayacak ölçüde zengin. Özellikle soyut kavramları ve rafine nüansları ifade etmek konusunda son derece kıvrak. Felsefe ve hukuk alanlarında Almanca ve İngilizce gibi büyük kültür dilleriyle rahatlıkla boy ölçüşecek bir zenginlik, berraklık ve esnekliğe sahip. Bu nedenle Arapçanın Türkçe üzerindeki etkisinden şikayet edenleri ben pek fazla ciddiye alamıyorum. Ya Arapça bilmiyorlar, ya da milliyetçilik afyonunu biraz fazlaca yutmuşlar.
Böyle inanılmaz bir kültür sentezinin yeryüzünde başka örneği acaba var mıdır? Başka hangi dil ‘Çin Seddinden Atlantiğe kadar’ hemen her dilin izlerini taşır? Bir kavramın Fransızcasını, Yunancasını ve Arapçasını aynı rahatlıkla bir cümleye sığdırabilmek bir zenginlik değil midir?
Papaz efendinin eşine Rumlar papádia adını veriyorlar. Bu sözcük hangi alakayla bizdeki papatya olmuş halâ çözebilmiş değilim.
Mimaride kemeri ilk kullanan ulus İranlılar olmuş. Yunanlılar da, her ne kadar itiraf etmeyi pek sevmeseler de, mimariye ilişkin kavramlarının pek çoğunu MÖ 5. yüzyıldan önce İran’dan almışlar.