Şu 128 sayfada olan duygu yoğunluğu.. Bir kitap düşünün başından sonuna kadar sizi ağlatıyor ama bittikten sonra da ağlatmaya devam ediyor yeter diyorsunuz sahi bu karakter nerede dokundu benim hayatıma? Belki de hepimizin hayatına (ben daha duygusal yaklaşmış olabilirim belki bu yüzdendir bilemiyorum)
Kitap, bir hasta adamın yaşantısından bahsediyor ama kime göre neye göre hasta hatta ve hatta nasıl hasta? Çözemiyorsunuz ne oldu ne olacak sorularıyla savaşıyorsunuz.
O kadar akıcı o kadar realist ki hayatınıza etki edebilecek güçte. Ölümle aslında ne kadar yakın olduğumuzu gösterip aynı zamanda pişmanlıklarımızı düzeltemeyeceğimiz gerçeğini tokat gibi yüzümüze çarpan bir kitap. Daha ne..
Her birimizin birbirinden yer yer kendinden bile sakladığı şeyler vardır işte bunlar bizim hayatımıza yön veren temel noktalardır. Hani diyor ya kitapta da : “İnsanı, ruhunu en çok kendi yalanları zayıflatır.” ama kendine söylediği yalanları.
Tufan sanırım her duyguyu doğru yaşayın, verdiğiniz kararların sonucunu bilerek davranın diyor. Yoksa olabilecek enkazlardan büyük hasarlarla kendinizde kalkacak gücü bulamazsınız ama ne yaşanırsa yaşansın umut hep var olur, demek istiyor gibi. Bu kitabın gerçekliğiyle bağdaştırarak ben diyorum ki:Sanırım umut her zaman yok arkadaşlar. Kendimizi her zaman kandırmanın bir anlamı da yok. Her şeyi başarmak zorunda değiliz, her şeyi atlayabileceğimiz dönemler geçiremeyiz hayat bu ama onlarla başa çıkmayı öğrenmek bizim elimizde ben bunu daha fazla etkili olduğunu düşünüyorum.
Asıl hayat gerçekleri görebildiğimiz onları kabul edebildiğimiz yerde hayat olmaya başlıyor. Kesinlikle okunmaya değer’
