Mektup yazılan, mektup beklenilen, karışık kaset doldurulan, bir haber almak için kırk takla atılan, aynı radyoyu dinleyip aynı şarkıda hüzünlenilen o eski zamanlarda yaşamak isterdim...
Ben bu çağı sevmiyorum.
Bilinçsizce gelişen teknolojiyi sevmiyorum.
İnsanın giderek yok olduğu ama en acısı kendini bir halt sandığı şu zamanları sevmiyorum.
Tezer Özlü, o da yaşadığı çağı sevmedi ama o yazabildi. Yaşamın Ucuna Yolculuk dedi, Çocukluğumun Soğuk Geceleri dedi ve yazdı. Bu kitapta ise sığamadığı hayatı; kardeşi, dostu olarak gördüğü Ferit Edgü'ye anlattı ve ben iki ustanın mektuplaşmalarına şahit oldum.
Bir insan yaşadığı bunaltıyı bu denli güzel anlatabilir mi? Ruhunun ızdırabına, içten ve doğal bir dille böylesine etkileyici satırlarda can verebilir mi? Özlü bunu yapıyor. Okuduğum her kitabında yaptı ve bu mektuplarında da bana yalnızlığı, yabancılığı, kaygılı saatlerini, yaşamın saçmalığını ve daha birçok duygu geçişini yansıttı. Bu konuda Edgü'nün de hakkını yememek lazım. Harika bir kalem... Ama her ikisinin şansı, birbirinin dilinden anlayabilen bir dosta sahip olmak. Keşke benim de böyle satırlar karalayıp da kendimi rahatlatacağım dostlarım olsaydı.
Gelin gör ki insanlar, bırakın acınızı anlamayı acınızın üstünden nasıl bir kâr elde eder, işte bunun peşindeler. Sıkıldım artık samimiyetsiz ve çıkar kovalayan insanlardan. İnsanoğlu her şeyi kirletiyor farkında mısınız? Ne komşuluk kaldı, ne gelenek-görenek kaldı, ne ahlâk kaldı ne de güven kaldı. Böylesine berbat bir dünyada benim tek kazancım beni bana anlatan yazarlar oldu.
İyi ki varsın Tezer...
