República Luminosa. Andrés Barba. Işıklar Ülkesi. Çeviren Züleyha Yılmaz. Kapak tasarımı Virginia Elena Patrone. Editör Halil Beytaş, Figen Beytaş. Notos Yayıncılık.
Buraları kitaptaki alıntılarla doldurasım var. O cümlelerin seçimi ve dizilişi! Hani iyi bir kitap okunduğunda, enfes bir yemek yendiğinde, gerçek bir uyku çekildiğinde, asla umudunuz olmadığı anda sokakta oynamanıza izin verildiğinde duyulan haz var ya! İşte tam oradayım.
Barba’nın okuduğum ikinci kitabı. İlk olarak Küçük Eller’i okumuştum, gönderilerde mevcut. Barba, çocuklara ait dünyayı anlatmayı seviyor. Huzursuz edici gerçeklerden bahsetmeyi ve insanı huzursuz etmeyi çok iyi başarıyor. Kendisi kesinlikle sevdiğim yazarlardan biri oldu.
Otuz İkiler diye anılan, bir anda San Cristóbal’de ortaya çıkan, bilinmeyen bir dilde konuşan Otuz İki çocuğu ve onları kabul eden/etmeyen/edemeyen toplum arasında yaşananları okuyoruz.
Barba’nın toplumun ezberlerini bozan, “bunlar yaşanmaz, ama bunlar gerçeğin ta kendisi” dedirten üslubunu ve aklını seviyorum. Toplumsal eşitsizlik, dışlanma, var olmaya çalışma, politik duruşlar… Göçmenlik de, ötekileştirme de, çocuklar masumdur de, çocuklar şeytandır de, sınıfsal ayrım de, kültürel ayrım de, seni suçlu yapan toplumdur de... Katmanı bol, dili nefes açan buhar banyosu. Muazzam!
Kitabı dehşet beğendim. Öve öve bitiremeyeceğim. Nuray Önoğlu cümlesi ile bitireyim: “Okuyun, duacım olursunuz.”
