Okuduğum her kitabı not alarak okumayı sevdiğim için bu kitabın sonundaki notlar kısmını çok sevdim, gerçekten çok güzel düşünülmüştü. (Keşke her kitapta böyle bir bölüm olsa, ne yazık ki bazı kitaplarda sonda boş sayfa bile yok.) Akademik bir kitapta bulunan yazım hataları ve anlatım bozuklukları daha çok göze batsa da içerik olarak iyi bir kitaptı. Üç bölümden oluşan kitabın ilk bölümünde hapishanedeki mahkumlar yazarın her birine verdiği farklı bir rumuz başlığında hayatlarını anlatıyor. Okurken dışarıda ne kadar farklı hayat olduğunu bir kez daha anladım ve kendi hayatıma bir kez daha şükrettim. Dikkatimi çeken o hapishanedeki mahkumların çocuklarından çok rahat vazgeçmesiydi. (Bu da ayrı bir araştırma konusu olsa çok iyi olur aslında.) Yazar her biriyle baş başa yaptığı hayatlarını anlatan görüşmesinden sonra grup toplantılarını yapmış, Irvin Yalom’dan temel aldığı bu grup toplantıları ikinci bölümde anlatılmış. (Kişilerin katılma sayısının her defasında farklı olması ilgimi çekti.) Üçüncü bölümde tövbeden bahsederek çalışmasını Maslow’a dayandırmış. Belki de öncesinde okuduğum kitap “Nietzche Ağladığında” olduğu için bu bölüm gayet hafif ve kolay geldi bana. Kitap zaten genel olarak kolay okunuyor. Yazar mahkumlara kendimiz olmak, şükretmek, tövbe, özveri gibi konularda grup terapileri yapıyor. İlgisi olanların rahatlıkla ve severek okuyabileceği bir kitap. Keyifli ve düşünmeli okumalar.
