Ne festival hayattır ne de hayat festival...İnsan sona eren hayatını göremez tıpkı hayatının başlangıcı gibi.
Bu nedenledir ki Kanguru Defteri anlatıcısı okurunu bulanık bir zeminde gezdirir.Gördüğü her şey fludur, göremediği her şey siluet. Sanrılar ve gerçekler öyle bir düzlemde birleşir ki halüsinasyon gördüğünü zanneden kişi aslında onun halüsinasyon olmadığını fark eder.Oysa fark ettiği şey tam anlamıyla halüsinasyon olmalıdır : İnsanın değersizliği, bir çarkta tepetaklak edilişi,bir meta gibi kullanılması harcanması, istatistiksel bir sayıdan ibaret oluşu, dünyaya gelişi ve tam getirmek üzereyken keyfiliğe kurban edilişi ya da kurban edişi kendisini ... Bunlar sanrı olmalıydı evet böyle olmalı...İnsan bedeninin verimli bir tarla gibi bitki vermesi ilk metaforudur yazarla okur;eserle bellek arasında unutulmazlığı büyülü tiksintiyle pekiştiren. Bu andan itibaren her gerçek can yakmaya rahatsız etmeye başlar.Sistem tarafından kullanılmak, bu duruma razı olmak hatta yoldan çıkmanın gönüllülüğünü dahi hoş görmek...Sonra kendine gelmek bazı seslere kulak tıkayamamak...İlk taşı babam için ikinci taş annem için...diyen cenin seslerinde hoyrat bir cinselliğin tezahürü ve ölmek istemediği için yaşamak isteyenlerin festivalin başladığı alaca karanlıkta kendilerinden vazgeçişi gibi...
Müthiş bir sistem eleştirisi ve yaşam ironisi sunuyor bize Kobo Abe...Basit kelimeler ağır bir bilinçaltı bilançosuyla...
Bazılarının sevebileceği bir kitap.Sevgilerimle esen kalın
Kanguru Defteri bir delilik ürünü. Bacağınızda filizlenen turp filizlerinin tadına bakmak, sizi kontrolü altına alan bir yatakla oradan oraya savrulmak,
