Merhaba...
Sovyet totaliter rejimini en çok eleştiren ve bu nedenle bir yandan rejimle başı hiç dertten kurtulmazken, bir yandan da bu baskıya rağmen eleştirel edebiyat eserlerinden vazgeçmediği için 1970 senesinde Nobel Edebiyat Ödülü'ne layık görülen yazar Aleksandr Soljenitsin'in bu kitabı, günümüzde maalesef içi boşalmak üzere olan "baş yapıt" tanımlamasına gerçek anlamda birebir oturan bir roman.
1967'de yayınlanan ancak 1968'de Sovyetler Birliği'nde yasaklanan Kanser Koğuşu, aynı zamanda yazarın yaşamından yarı otobiyografik öğeler taşıyor.
İsminden de anlaşılacağı üzere, kanser hastalarının tedavi gördüğü Kazakistan'daki bir hastanede geçen roman, 1955'te Stalin sonrası Sovyet toplumunu başarılı bir şekilde ortaya koyuyor.
Roman karakterlerinin yaşamları, düşünceleri ve aralarındaki konuşmalarla, toplumsal boyuttaki politika, ahlak ve değerlerle, bireysel boyuttaki ölüm, umut ve özgürlük temaları çok farklı bakış açılarıyla irdeleniyor.
Ve eserdeki alegorilerde Sovyet Rusya'sındaki acılar, baskılar ve korkunun güçlü bir eleştirisi yapılıyor.
500 küsur sayfa olan boyutuyla ilk bakışta okuru korkutsa da, romanın satırlarında ilerledikçe insan sayfaların nasıl akıp gittiğini anlayamıyor bile.
Bir yandan da, aradan yıllar geçse de, rejimler yıkılıp yeni rejimler ortaya çıksa da, insanoğlunun zalim ve güç odaklı doğasının kötülüğü her ortamda yeşertmeyi başarabildiği acı gerçeğine bir kez daha şahit oluyor okur.
İyi okumalar diliyorum.
