Dostoyevski’nin 4 hikayesinin bir arada yer aldığı kitap. Hikayelerinden ilki, kitaba adını veren “Küçük Kahraman” Dostoyevski’nin henüz edebi hayatının başında 27 yaşında, mahkum olduktan sonra idamını beklerken yazdığı kısa hikayedir. Küçük bir çocuğun gözünden hüzünlü bir yasak aşk öyküsüdür konu; ama dile gelen, Dostoyevski’nin çoğunlukla yaptığı gibi, duygulardır. Büyük usta insan psikolojisini bir tuvale resmeder gibi kelimelere döker yine.
İkinci hikaye, “İsa’nın Noel Çamındaki Oğlan” “İnsancıklar”a benzer. Bu sefer daha da küçük bir çocuğun gözünden acıtıcı yoksulluk serilir gözlerimizin önüne. Bu Noel arifesinde İsa her evdedir, dillerdedir; ama dışarıdaki korkunç yoksulluğa gözler ve kulaklar kapanmıştır bir kere.
Üçüncü hikaye, “Asırlık”, bir asırı devirmiş yaşlı bir kadının son gününü anlatır; yorgunluk mudur, yoksa elindeki beş kopeklik midir acaba son nefesin sebebi?
Son hikaye, son yıllarında yazılmasına karşın Dostoyevski’nin kürek mahkumluğu dönemine ilişkin bir anısıdır. Hapishane arkadaşlarının cahilliği, kabalığı, acımasızlığı ve görgüsüzlüğü Dostoyevski’yi çileden çıkartmak üzeredir ki, çocukluğundan sıcak bir anı, “Mujik Marey” gelir aklına; öyle ya, o da bir mujiktir, bu toplumsal sınıftandır. Demek ki korkacak ve kızacak bir şey yoktur…
