Şu benzetmeyi ilk duyduğumda hoşuma gitmişti:
"Her çocuğun içinde, sevgi ile doldurulmayı bekleyen bir 'duygu deposu' vardır. Bir çocuk gerçekten sevildiğini hissederse, normal olarak gelişecektir. Fakat sevgi deposu boş olduğu zaman, çocuk yanlış davranışlarda bulunacaktır. Çocukların yaramazlıklarının çoğuna boş bir 'sevgi deposu' nun
Anne babası tarafından sevilmeyen bir genç kızdı Maya, çocukluğundan yetişkinliğine kadar sevgisiz, kendi halinde büyümeye çalışan bir kızdı. Acılarıyla yoğrulup kendini güçlü göstermeye çalışıyordu. Labuslarıyla yüzleşmek zorunda kalıp kitabın sonunda yaptığı eylemin bedelini ödeyecekti Maya. Herkese iyi okumalar dilerim...
Yeryüzünde hiç bir çocuğun böyle bir hayatı yaşmamasini diliyorum.
güzel bir kitap .
maya'nın gerçekten "çocuk olamadan büyümesine" ve aileden yoksun olarak bir hayat yaşamasına ve dünya da bu kadar çok acılar içinde çocukluklarını geçiren ve ne yazık çocukluklarını yaşayamayan o kadar çok maya'lar olduğunu bilmek çok üzücü . özellikle ebeveynlerin okumasını tavsiye ediyorum.
Aile sevgisi görmeden, sorunlar içinde büyümeye çalışan ve hayata tutunamayan bir genç kızın aslında bir çocuğun demeliyim belki hayatını anlatmış. Bana ağır geldi.
‘Benlik’ten ‘varlık’a uzanan yol, düz bir çizgi değildi öncelikle bunu farkettim. İç içe geçmiş helezonik daireler üzerinde açılıyoruz sonsuzluğa. Ve bu biricik yolculuk dünden yarına tüm değişimlerimizi içeriyor, kuşatıyor. Mayadaki katmanı yapı, iç ses akışı, hakikatı metaforik olarak ele alma biçimi.
