Kitap ilk çıktığında okumuştum ve Livaneli’nin okuduğum ilk kitabıydı.Konu daha önce bu kadar cüretkarca vurgulanmamış bir ana tema üzerine kuruluydu.(en azından ben ilk kez karşılaşıyordum).Yorumlara göz attığımda gördüm ki birçok yönden değerlendirilmiş, eleştirilmiş,irdelenmiş.
Bence ilgi çekici ,iyi kurgulanmış ve kahramanları iyi seçilmiş bir kitap. Meryem,Cemal ve Prof. İlhan günümüzün toplumsal sorun ve çelişkilerini temsil ediyorlar. Mutluluk paydasında kesişen hayatlarını okurken topluma dair belki de ötelediğimiz toplumsal yaralarda kendi mutluluk anlayışımızı da sorgulama ihtiyacı duyuyoruz .
Onaylasakta onaylamasakta kökleşmiş yargılarımız , kabullenişlerimiz,algılarımız var milletçe. Bunlarla beraber yaşarken vermediğimiz veya veremediğimiz tepkileri okuyunca yazara ,kitaba ,ele alış tarzına cephe almayı sağlıklı ve gerçekçi bulmuyorum .
Beni hikayede en çok Meryem etkilemişti. Yaşadıklarına,acemiliklerine,ezilmişliğine,küçük bir genç kız olmasına rağmen kendisini geliştirmesi, kendi çapında kendini eğitmesi,uyum sağlaması ve tüm bu süreçten ayaklarının üzerinde durmayı başararak çıkması bana”eğer insanın içinde bir cevher varsa, er ya da geç ne olursa olsun ortaya çıkıyor.” Diye düşündürmüştü.
Belki alakasız gelecek ama ben Çalıkuşu’nda da aynı enerjiyi hissetmiştim.Belki de her şeye rağmen “içindeki kendiliği yaşama ısrarı ve azminde olan “ insanlara karşı bir zaafım var;bilemiyorum.
Vesselam...
