On dokuzuncu yüzyılda yeri bilinmeyen hatta var olmayan bir kasabada, Quinnipak'ta çılgın fikirler, cesur adımlar, dahiyane çalışmalar gerçekleşiyor. Ayrıca Quinnipak'ta insanlar teker teker; planların gerçekleşemediği, ümitlerin yeşertilemediği, geleceğin kurulamadığı bir sonla hayatlarını tüketiyorlar.
Quinnipak kasabası canlı ve dinamik yapısıyla okuruna ulaşıyor. İçerisindeki; yalnız, yazgısının gerçekleşeceği günü bekleyen, teknoloji ve hızı kontrol etmek ve çağa ayak uydurmak isteyen, güzelliğiyle bakışları doğrudan üzerine çeken ve bel bağladıkları umutlarını taşıyanları sabırsızlıkla bekleyen mutlu-mutsuz, komik insanların hazin sonlarını ulaştırır okuruna.
Ne yaşanırsa yaşansın, umudun tükenmediğini anlatıyor Öfke Şatoları. Ve Baricco, kalemini ustalıkla kullanıyor. Özgün bir kurgusu ve tarzı var yazarın. Cümleleri bir yerden bir yere yaşıyor ve taşınan cümleler size anlatılmak istenenin arsına giren bir başka anıdan kaynaklı kopmaları kaybediyor.
Dağınık haldeki cümlelerinde ise bu kasabadaki her bir kişinin ağzından bir şeyleri aynı anda aktarıyor. Ve hiç olmadık bir yerde, olmadık bir zamanda bu kasabaya uzaktan bakan başka bir hayatın dramatik gidişatını, bu kasabada yaşanan bu hadiseleri bir gazete haberiymiş gibi araya sıkıştırarak sonlandırıyor. Ayrıca kitap da bu şekilde son buluyor.
Tek seferde okunup bitirilebilecek bir kitap.
