İbrahim Paşalı, “Öğle Uykusu’nda” bir nevi üslup dersi veriyor okuyucusuna. Paşalı, kavramları, değeleri, geçmişi, asıl olanı hatırlatıyor ve bir de estetiği, güzel olanı.
Yanlış duraklardaki oyalanışlarımızdan da bahsediyor Paşalı. Hafızamızı unuttuğumuz yerleri hatırlatıyor bizlere. Ve tekrar hatırlatıyor ki bizler de hafızamızı sürekli yarı yolda bırakıyoruz. Fıtratımızı her unuttuğumuzda yapıyoruz bunu üstelik.
Popüler olanın bize dayattıklarına ram oluyor çoğu zaman. Olması gerekenleri bir kenara bırakıp olanlara kaptırıyoruz kendimizi. Ve sonra geriye dönüp baktığımızda doğruları göremiyoruz. İşte tam olarak bunu anlatıyor İbrahim Paşalı. Yüzünü Paris’e Londra’ya çevirenlere tekrar hatırlatıyor yönü. Diyor ki; “Yanlış yerde durarak doğruları göremezsiniz, doğru göremezsiniz!”
“Bir yazıyı kurmak, bir saati kurmak gibidir” diyor Paşalı ve devam ediyor, “zamanı geldiğinde uyandırır yazarı da okuyucuyu da.” O halde hayatı her an o an’mış gibi yaşamak gerekiyor. Hayalleri gemileri yakar gibi yakan Tarık bin Ziyad’ı unutmamak.
Son bir cümle ise kitabın önsözünden gelsin Zarif Üstad Cahit Zarifoğlu’na atıfla: “Allah’ım bu yazıları beğeneceğini umuyorum, bağışlanmamı diliyorum.” Bu cümle bile bir dünya görüşünü, hayata karşı duruşu en güzel şekliyle özetliyor.
İncelemelerde adetten oldu. Kitabı okumaya sevk eden satırlar ise;
“Süleymaniyenin karşısında,
Tarihin üstünde bağdaş kurup oturdum
Tesbih çekiyorum;
Seni seviyorum, seni seviyorum, seni seviyorum.” idi.
Yazanın kalemine, okuyanın gönlüne inşirah olsun…
