Her ramazanda okuduğum bu risale ile tekrar vakit geçirince anladım ki maalesef şükür konusunda yine yetersizim. Ki geçmiş zamanlarda şükrünü eda edemediğim nimetlerin şükrünü de eda etmem gerektiğini de öğrenince bu kitaptan kendimi fazlasıyla yetersiz hissettim. Yani tabi ki imtihanlarımla yüzleştiğim ve yaşantımdaki güzellikleri hissettiğim her an şükür diyebililiyorum kalben ama bunu halen ve fiilen yeterli düzeyde dediğimi hissedemiyorum.
Eserde beni en çok etkileyen kısım Şükür risalesi bölümü. Bu eserin girişinde Bediüzzaman’ın: “Netice-i hilkat-i âlemin en mühimmi, şükürdür.” diyerek konuya girişi ne kadar ciddi bir meseleyle karşı karşıya olduğumuzu anlamamıza yetiyor.
Ardından benim için kitabın en etkileyici sözü olan, yaptığı bir benzetmeyle şükürün ehemmiyetini tekrar zihinlerimize nakşeden...
“Güya şu şecere-i hilkatin en mühim meyvesi, şükürdür. Ve şu kâinat fabrikasının çıkardığı mahsulâtın en a'lâsı, şükürdür.” dediği veciz sözü geliyor.
Aslında uzun uzadıya bu eserle ilgili yazmak isterim ama sanırım en güzeli bu eserdeki azevel bahsettiğim tarzdaki orjinal cümlelerin meyvesini kişinin kendi okuyuş ve tefekkürüyle kazanmasıdır. Dolayısıyla anlayarak, hissederek okumak şartıyla bu eserin, hele ki böyle güzel bir ayda sizi eşsiz bir iç huzura gark edeceğini umarak mutlaka okumanızı tavsiye ediyorum.
