"Lütfen. Sana ihtiyacım var."
Ne diyeceğimi bilemedim. Bana ihtiyacının olması yetmezdi. Yaptıklarından sonra olmazdı. Aşk kafayı bulmaktan daha önemli olmalıydı. Ben onun için daha önemli olmalıydım...
"Bu olanları durdurabilecek 'eğer' vardı. Farklı yapmış olmayı dilediğim milyonlarca şey. Ama en sonunda elimizde kalan gerçekte olanlardı. Benim ve onun hatalarıyla."
"Teşekkürler, Tod," dedim. Sonra içgüdüsel bir şekilde, o ortadan kaybolmadan önce kalkıp ona sarıldım. Ona Nash'i ve babamı kurtarmama yardım ettiği için mi, yoksa Scott'a göz kulak olduğu için mi ya da bana ne olup bittiğini biraz olsun umursadığı için mi teşekkür ettiğimi bilmiyordum. Belki üçü birdendi. Ama hepsinden önemlisi, bana gösterdiği olasılık yüzünden minnettardım: Bir adamın gerçekten de bir kadını korumak için her şeyi yapabilecek kadar sevebileceğini. Tod Addy'yi o kadar seviyordu.
Dünyayı kurtarmak hiçbir zaman kolay olmadı ve Kaylee Cavanaugh bunu kanıtlamak için öldü…
(Söz aslında serinin dördüncü kitabına ait fakat yabancı hali burada çıkmadığı için üçüncü kitaba etiketliyorum.)