İnsanı sürükleyen duygu nedir, diye sorulsa genellikle ilk cevap aşk olur. Göze hoş gelen her şeye aşk demek de ancak insanoğluna has bir yanılgıdır. Gözün gördüğü her farklılık, her güzellik insanı aşk adı altında esir alır. Beğeni, sevgi, hoşa gitme, tutku, merak... Bunlar bayağı kalır, aşkın yanında. Ancak farklılıklara ulaşıldığında aşkın ne olduğu unutulur. Aslında unutulmaz. Çünkü daha önce öğrenilmiş bir şey değildi. Aile Mutluluğu, Tolstoy'un kendi aşkının enstantanelerinden esinlenerek yazdığı bir roman. Kısa ancak etkileyici. Hâlâ geçerliliğini koruduğunu düşündüğüm bir eser. Anne babası kaybeden ve babasının bir arkadaşının vasiliğinde dadısı ve kardeşiyle yaşayan genç bir kızın hikâyesi. Köy yaşamı, kent yaşamı, 'aşk', yanılgılar, merak, vazgeçiş, geriye dönüş isteği yani pişmanlık... İnsan ele geçirdiği nesnenin ya da duygunun maalesef kıymetini bilmiyor. Bu yüz yıl önce de böyleymiş, bin yıl önce de. İnsanlığın varoluşundan beri böyle belki de. Genç kızımız Petersburg'un ışıltılı gecelerinde duygularıyla beraber kaybolurken eski vasisi yeni eşi de rahatsızlıktan huzursuzluğa evriliyor. Genelde Rus romanlarını okurken bu rahatsızlıkları ve huzursuzlukları ben de sıklıkla yaşıyorum. Aşk dönemi, merak dönemi, ışıltılı dönem ve pişmanlık dönemi... Anna Karenina'ya çok benziyor... Güzel bir kitap, okunması da çok kolay. Keyifli okumalar...
