James Joyce’un kendi hayatının ilk 20 yılından yola çıkarak kaleme aldığı yarı otobiyografik eseri Sanatçının Bir Genç Adam Olarak Portresi, 19. yüzyılın sonunda İrlanda’da dünyaya gelen Stephen Dedalus’un ruhsal, entelektüel ve cinsel uyanışının hikayesi. Aile, din ve İrlanda ulusçu politikasının zincirlerinden kurtularak özgür bir sanatçı olma yolunda ilerlemesinin bilinç akışı tekniğiyle anlatılması. Mitolojide kendine kanatlar yapıp bunları takarak labirentten kurtulan Daedalus misali, din, aike ve ulusal bağların labirentine sıkışmış gencin özgür bir sanatçı olma kararı alma yolunda ilerleyişini anlatıyor Joyce. Çok kolay bir okuma değil elbette, zaten Joyce romanlarının tam anlamıyla anlaşılabilmesi için kendisinin onları yazmaya harcadığı zamanı okurun da harcaması gerektiğini söylemiş ve bu eseri yaklaşık on yılda tamamlamış. Fakat beklediğim kadar da zorlamadı beni. Ancak çok sevdiğimi de ne yazık ki söyleyemem, Joyce’un üslubu pek bana hitap etmedi. Virginia Woolf’un zihinden zihine gezerken yağ gibi akan metni ya da Proust’un insan zihninin dehlizlerini hayran bırakacak duygusal benzetmelerle açan tarzı gibi dokunmadı bana. Karşılaştırmak değil amacım, bilinç akışı tekniğini kullanma tarzını sevemediğimi söylemek istiyorum. Ama elbette James Joyce her okurun bir gün mutlaka yolunun kesişeceği bir yazar zira 20.yüzyıl edebiyatını ve yazarlarını çokça etkilemiş. O yüzden okunmalı.
