Saray ve Ötesi Gönderileri
Saray ve Ötesi kitaplarını, Saray ve Ötesi sözleri ve alıntılarını, Saray ve Ötesi yazarlarını, Saray ve Ötesi yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Zihinlerde hep Abdülhamid sarayının bu müthiş boğazına akıp eriyen fakir milletin paraları çalkalanıyor ve millet açlıktan kıvranırken yüzlerce koyun, tavuk, hindi yutan, yüklerle meyve ve sebze, şeker eriten, mangalına bir avuç kömür, ocağına iki odun koymaktan aciz bir halk kara kıştan titrerken azim kazanların altına yüzlerce araba mahrukat döken bu saray mutfakları, adeta bir dağ mehabetiyle şişip kabarmış mahuf bir canavar şeklini alıyordu.
Sayfa 43
İKİNCİ MEŞRUTİYET'TEN SONRA (1908-1918) YOLU SARAYDAN GEÇMEYENLER
Dolmabahçe Sarayı'na ne mevkisini muhafaza için ne herhangi bir memuriyet elde etmek için gelenler yoktu, yollarını şaşırıp da gelecek olsalardı bile maksatlarına saltanat makamının nüfuzunu istismar edebilmek imkanı mevcut değildi.
Hele imtiyaz peşinde dolaşanlar, filan nezaretin filan işte müteahhidi olmak isteyenler sarayın yolunu bile bilmezlerdi.
Memlekette cereyan eden vakalardan türlü türlü dileklerde bulunarak menfaat teminine çalışanlar için bu meslek tamamiyle iflas etmişti.
Sayfa 211 - Can Yay.
Bütün insanlar gibi bu adamın da bir kusuru vardı: Doğruluk!
Sayfa 228 - Can Yayınları
...ne kadar doğru olursa olsun,insan sözün çelik bir şiş gibi saplananını değil ipek gibi yumuşağını bekler.
Sayfa 85Kitabı yarım bıraktı
Sultan Reşad'ın Hiddeti
En evvel hünkâr söze başladı, "Bir söyleyeceğiniz mi var?" Dedi. O zaman bunların arasından Gümülcineli İsmail saftan ayrılıp öne doğru bir adım attı ve: "Evet, bazı maruzatta bulunmak istiyoruz; fakat bunları söylemeden evvel başmabeynci ile başkâtibin dışarı çıkmalarına müsaade ediniz!" Heyet azası hep birbirine bakıştılar, hatip olarak intihap ettikleri bu adamın değil hünkâra karşı, alelade bir şahsiyete karşı bile söylenmesi pek ziyade edebe mugayir olan bu sözlerini tayip eden bir manayla birbirine baktıktan sonra yüzlerini ona çevirdiler. Herhalde anlamışlardı ki hitap pek fena intihap edilmiş ve mülakat pek nahoş başlamıştı...Bütün ecdadı ve büyük biraderi gibi kaim sesli olan ve kızınca sesinin kalınlığına bir fazlalık gelen hünkâr derhal mukabele etti: "Onlar benim adamlarımdır ve daima yanımda bulunurlar. Tamamıyla mahremdirler, onlardan hiçbir işim yoktur ki saklamak lazım olsun"... Bununla bitmedi, söyledikçe hiddeti daha ziyade kabaran hünkâr, bu gevşek ve lapa zannolunan ihtiyar birden son bir feveranla, sanki damarlarında Yıldırım Bayezid'in, Yavuz Sultan Selim'in ateşten kanları tutuşarak ilerledi, ta Gümülcinelinin önüne kadar gitti, onu yakasından tuttu, "Benimle, mutlaka yalnız konuşmak istiyorsan (birinci defa olarak yabancı bir muhataba müfret sigasıyla söylerek) gel içeri gidelim..." Dedi. Küçük odayı göstererek... Ben korktum. Onu böyle ilerliyor ve berikinin yanına gidiyor görünce, "Eyvah!" Dedim, "Tokatlayacak mı, gırtlağına mı sarılacak? Ne fena bir iş!" İsmail kekeledi. Ne dedi bilmiyorum, galiba Sabri Hoca da af dileyerek bir şeyler söyledi...
...Gayet doğru bir söz! Fakat ne kadar doğru olursa olsun insan sözün çelik bir şiş gibi saplananı değil ipek gibi yumuşağını bekler.
Sayfa 85 - Can YayınlarıKitabı okudu
