Bir çok eleştirmen tarafından ilk distopya olarak kabul ediliyor bu roman. Gerçekten de, 1820’lerde yazılmış olan bu romanın içindeki döneme ait balon, at gibi onlara göre çok normal olan ulaşım yöntemleri gözardı edilirse, bugün yazılan bir çok distopyadan hiçbir farkı yok bence. Bu anlamda da, gerçekten distopyanın atası olarak görülebilir gibi geliyor bana.
1800’lerin romanlarında genelde görülen ‘mükemmel anneler, mükemmel arkadaşlar, girdiği her işte sonsuz başarı elde eden kahramanlar, son derece güzel insanlar…’ bu metinde de yerini almış.
Ancak bunların yanısıra, çok iyi tanımlanmış psikolojik detaylar da var. Özellikle de son bölümde anlatılan SON İNSAN’ın hiç bitmeyen umudu, kendisi gibi hayatta kalmış en az bir insan bulacağına ilişkin, bitmek tükenmek bilmeyen arayışı ve uğraşı, çok gerçekçi bence. Hele en sonlarda, bir sorumluluğunun, tamamlaması gereken bir işinin … olmasını istemesi SON İNSAN’ın; sorumluluktan, işten kaçan bizler için bir tokat değil mi?
İlk bölümünün gereğinden fazla uzatılmış olmasına karşın, ilgim hiç kaybolmadan, keyifle okudum bu romanı.
