Son İnsan Mary Shelley deyince aklımıza ilk “Frankenstein” gelir. Oysa gotik edebiyata özgü bilimkurgunun alt türü olan “apokaliptik roman”ın ilk modern örneği “Son İnsan” çok daha ayrıcalıklı bir yerdedir. Vahiy ya da gelecekle ilgili sırların aydınlığa kavuşturulması anlamındaki “apokalips” sözcüğünden türeyen apokaliptik kurgu, salgın hastalık, nükleer savaş, sibernetik ayaklanma, doğaüstü olaylar, ekolojik felaketler ya da başka afetler yüzünden uygarlığın sonunun gelmesini irdeler. #nietchze ‘nin #böylebuyurduzerdüşt yapıtında da yer bulan “son insan” yaşamaktan bıkmış, risk almayan, yalnızca huzur ve güvenliğini düşünen kişi olarak tanımlanmıştır. Umutsuzluğun derinliklerinden doğarak insanlığın yok oluşunu ele alan bu ilk büyük roman, bir salgın sonrasında sağ kalan kahramanı konu ederek şu soruyu sorar: “Yaşamaya neden devam etmeliyim? “Seçkinler” diye tanımladığı çevresini kaybetmekten duyduğu acıyı dillendiren Shelley, psikolojik otoportresi olan romanın anlatıcısı Lionel Verney aracılığıyla hayatın anlamını sorgular. Aradığı cevabı insanlar tarafından inşa edilen dünyada değil doğanın kendi senfonisinde bulan kahraman hayatta kaldığı gibi güzelliğe duyduğu inancı da tazelenir. Shelley günlüğünde Son İnsan hakkında : “Alter ego’m, ikinci benliğim, yoldaşlarımın benden önce ölmesiyle sevgili bir gruptan geri kalan yadigâr” olarak söz eder.

Son İnsan