Kapağa baktığınızda kendini kültürel bir eleştiri olarak tanımlayan Terapi' yi okurken, hem terapi sürecinin gelişimini hem de ben ve ötekinin tarihteki değişimini okuyoruz. Üç bölümden oluşuyor; modern bir insan olarak psikoterapi, 'ıssız adam' dan ilişki içindeki benliğe: intersubjektif kuram, içimdeki öteki: psikoterapide farklı bir duyuş. İlk bölümde terapi hakkında detaylı bilgi verirken, diğer taraftan modern insanın hayattaki duruşu ve bakışı ile ilgili eleştirilerde bulunuyor. Bireyselliğin, toplumdan kopuşun, pek az bağlılığa ve pek az kimliğe sahip olmanın yüceltildiğini; bunun hangi yollarla aşılandığını, bunu destekleyen terapileri ve ortaya çıkan patolojileri uzun uzun anlatıyor. Aslında ilk bölümü okurken oldukça sıkıldığımı ve dilinin ağır geldiğini itiraf etmeliyim. İkinci bölüm de ise nesneler arası kuramı özetliyor. Var olmak için, ötekine ihtiyaç duyar ve ancak ötekinde kendimizi görürsek tanıyabiliriz diyor yazar. Son bölümde de Martin Buber ve Emmanuel Levinas' ın bakış açısından terapiyi değerlendiriliyor. Sayar, koşulsuz sevmenin ve paylaşmanın insan ilişkilerinde iyileştirici yönü olduğunu düşündüğü için böyle yaptığını açıklamış. Bu bölümde biraz daha almadan vermek, beklentisiz, hesapsız sevmek, ait olmak gibi kavramların önemine değiniyor. Kitabı okurken bir taraftan çok sıkıldığım, diğer taraftan ise altını çizip defalarca okuduğum yerler oldu. Tekrar tekrar okumak istediğim, sadece terapist olmak değil insan olmakla, yaşamakla ilgili yoğun eleştirilerin olduğu, kendime bir şeyler kattığım, iyi ki bitirmişim dediğim bir eserdi. Sanırım güzel şeyler için sabırlı olmak gerekiyor...
