Babasıyla sonsuza dek sürecek kavgası olan, uğradığı her başarısızlığı, yaşadığı her terk edilişi onun yokluğuna, sergilediği her kötü davranışı ondan gördüğü davranışlara bağlayan, ondan hem nefret eden hem çok seven, özleyen bir adamın incelemesi bu.
Üzümün kardeşliği beni çok derinden etkileyen, sarsan ve kendimden çokça bir şeyler bulduğum bir kitap oldu. Baba oğul iliskisi, darmadağın bir ailenin hikayesinden ziyade, babasına besledigi karmaşık duyguları arasında çaresiz kalan bir adamın da öyküsünü okudum. Girişte de belirttiğim gibi belki birazda kendi dertlerimle harmanladığım için bu kitabı olması gerekenden fazla da etkilenmiş olabilirim bilmiyorum, umursamıyorum da.
Hayatı çok fazla kafaya taktiginiz zaman gazı kaçıyor. Çok önemli sağlık sorunları olmadığı sürece hayatı sallayan bir adam ol(a)madım hiçbir zaman ama en mutlu olduğum ya da en yalnız hissettiğim anlarımda, sinsi bir bıçak gibi saplanıyor baba o s.kindirik yokluğun. Ve ben bir kere daha nefret ediyorum senden! Ve ben bir kere daha özlüyorum seni ! Ve ben bir kere daha bizi terketmiş değilde, ölmüş olmanı diliyorum. O zaman belki bilirdim, yaşasaydın bizim için elinden geleni yapacağına ve sığınırdım yokluğunun 'ölüm' gibi zorunlu bir nedenden ötürü oluşuna. İşte o zaman avuturdum belki kendimi, belki o zaman bu kadar öfkeli olmazdım, hayata, her şeye ve herkese karşı...
Biliyorum bu incelemeden çok bir iç dökmeye döndü ama s.kimde bile değil! Yine de varlığınla ve yokluğunla beni ben yaptığın için sana teşekkür ederim. Başka türlü bir adam olmayı istemezdim belki bende. Hoşçakal baba...
