Faruk Duman'ın Sus Barbatus'tan sonra okuduğum ikinci kitabı. 92 sayfa. Bir çırpıda okunacak , masalsı ve büyülü bir üslupla verilen kurguya bir kez daha bayıldım.Faruk Duman, bizi, Sus Barbatus kitabında, en önemli sembollerinden biri olan ormana, dağa götürürken bu eserde de orman yine aynı, Barbatus'a göre daha yeşil:) ama acımasız değil daha sıcak anlatılıyor. Sadece arada gelen çıtırdılar ve kuş, böcek sesleri...
Pars sadece birkaç kişiye görünmüş ama varlığı muallak bir masalsı kahraman gibi çıkıyor karşımıza.
Anlatıcı Pars'ın güzelliğine ve asaletine hayran kalıyor. Bunu da öyle güzel ve samimi bir üslupla anlatır ki canlı bir biçimde görüyormuşçasına mest olur okuyucu. Anlatıcı ve okur bütünleşir.
Eserde ana kahramanımızın adı geçmiyor. Yani anlatıcımız aynı zamanda eserin kahramanı oluyor. Anlatıcı eserde iki yıllık üniversite okuyup köye dönen bir delikanlı. İş bulması gereklidir. Annesini anlatır eser boyunca da: ev işleriyle uğraşırken,onunla konuşurken göstererek, canlandırarak anlatır. Çocukluk aşkı Ceren’in ona annesinin ölmüş olduğunu söylediği ana kadar öğrenemiyoruz bu acı gerçeği. Annenin kaybedilmesi, masalların, düşlerin ve çocukluğun kaybedilmesi anlamına da gelir bir bakıma. Nitekim bu gerçekle beraber düşler son bulur tıpkı parsın yok oluşu gibi.
Kurgunun detaylarından bahsetmek istemiyorum ama Faruk Duman'la ilk defa tanışacaklar için başlangıç kitabı olarak bu eseri öneririm. Tabi ki şu anda baş tacım Sus Barbatus :)
