Yürek Fısıltıları
Nuriye ÇeleğenEn Eski Yürek Fısıltıları Gönderileri
En Eski Yürek Fısıltıları kitaplarını, en eski Yürek Fısıltıları sözleri ve alıntılarını, en eski Yürek Fısıltıları yazarlarını, en eski Yürek Fısıltıları yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Insanın dünyaya gönderilme gayesinin dışına çıkması onu mutsuz etmektedir. Yanı insanin mutluluğu kendi benini kulluk ile tanımak ve ona bu görevi kabuk ettirmekledir.
Hiç şüphesiz ki maneviyat ile bağlarımız inceldiği nisbette mutluluk ile de bağlarımız incelmektedir.
Insan mutluluğunda tek yol görünmektedir. O da, bir olan Allah'ı tanımak ve O'na kulluk etmektir.
Sayfa 62 - NesilKitabı okudu
Ve insana bir yol açılmıştı. Ebedî ufuklarda alâ-yı illiyyin ile esfel-i safilin yolu. (çok yücelerle, çok aşağılar.)
Solgun güllere hüzünle baktı. Kırmızı güller... Kalbinin yansımasını zannettiği güller, bir bitişi fısıldıyordu sanki ona. Solgunluğu, sembolize ettiklerinin de geçiciliğini hatırlatır gibiydi. İlk kez düşünüyordu bütün bunları. Kalbini dinledi, bir şey hissetmiyordu. O da güller gibiydi. "Her şey bu kadarcık mı?" diye düşündü. Bu kadar kısa, bu kadar kaypak. İnanamıyordu, bitmeyecek zannettiklerinin bir bahar yağmuru gibi geçişine. Yüreğini yokladı, biraz kırıklık hissediyordu. Kime dargın olduğunu bile ayırt edemedi.
Bu sevgi değil miydi; insanlara dünya malını toplatıp, kaybetme korkusuyla telaşlandıran? Ve bu sevgiydi; mutluluk ile hüznü, neşe ile acıyı, kavuşma ile ayrılığı insana yaşatan Sevgi, yoksa ayrılığın adı mıydı?
Bu sevgi değil miydi nicelerini Mecnun edip, Leylâ'lar peşi sıra koşturan? Bu sevgi değil miydi; sabahlara dek uykularını ninni edip, ayrılığında ona yandıran.
Sevgi, dost yolunda olmak mıydı, yoksa dostu bulmak mı? Yoksa daha başka bir şey mi? Meselâ nefsi avutmak mı? Sevgi ve ayrılık. Birleşmeleri imkânsız, ayrılıkları mümkün görülmeyen iki gerçek. Bu iki zıt kutbu birleştirmekti bütün düşüncesi. Ama nasıl? Hz. Ibrahim geldi birden aklına. Allah'ın dostu, Al- lah dostu olan İbrahim. O da kendisine ilk başta bir dost, bir sevgili aramıştı. Güneşe bakmıştı. Güneş çok büyüktü. "Sen benim Rabbim ol; yani sevdiğim" demişti. Güneş batmıştı. "Olmaz" demişti Ibrahim, "Batanlar sevgili olamazlar." Tum güzelliğiyle ay doğmuştu. Ibrahim ona yönelmişti; o, sevgilisi olabilirdi! Onun gurubu da uzun surmemişti. İşte parlak, ihtişamlı bir yıldız. O, ona Rab, sevgili olabilirdi. İbrahim, ona baktı, baktı. Sonunda o da kaybolmuştu. Bütün bunlar karşısında İbrahim, tek şey söyledi: "Ben batanları sevmem." Batanları sevmeyen İbrahim, kendisine gurubu olmayan bir sevgili aramış ve bulmuştu. O sevgili kendisine dost, İbrahim ise Ona kul olmuştu.
Mevlâna büyük eserine şu beyitle başlamamış mıydı?
"Dinle neyden kim hikâyet etmekte
Ayrılıklardan şikâyet etmekte."
Onun için Mevlâna, kamışın ney olma yolundaki terbiyesini, insanın sevgiliye kavuşma yolunda göstermesini öğütlüyordu. Sevgi ve ayrılığın nereden çıktığını da anlatıyordu Mevlâna. İnsan, Allah'tan kopup gelmişti. Bu kopukluk insanda bir hasreti başlatmıştı. Mükemmele ve güzel kabul ettiklerine sevdalanmayı. Burada insan sınanmaya alınmıştı. Karşısına sevgiler iki yönlü çıkartılmıştı. Mecazîler, hakikîlere gölge edilmiş, perde edilmişti. İnsana onları aşmak ve açmak imtihanı verilmişti. Sevgi önemli bir sınav olurken, ayrılık sevgiyi israf edene peşin bir cezaydı sanki. Mecazîde takılan her sevgi, kalbimizde oluşan bir karartıydı. Ruh bunu can sıkıntısı, tatminsizlik ve bunaltı olarak yaşıyordu.
İbrahimî aşkta, İbrahim gibi konuşarak yürüdü: "Lâ uhubbil afilin." (Gurup edenleri sevmem.)
Aşk, büyük bir inceliğin yansımasıdır. Aşk zerafettir. Aşkın sana kemal verir, insanı yüceltir, ulvi duygularla donatır. Yürekleri, aşk kıvılcımları köz köz eder, inceltir; yumuşatır. Sevgi, insan dünyasını öyle sarar ki, sevende nefretten eser kalmaz. Düşman unutulur. Gönüller Yunus olur, Saygı, gönül dünyalarına merdiven dayar, İnsan severse, sevdiklerine güzel görünmek ister. O zaman baştan ayağa zerafetin timsali olur insan...
Eskilerde çok az olan, olunca da dillere destan olan aşk, şimdi tüm gençlerde sâri bir hastalık sanki; adeta ayağa düşmüş... Şimdikiler öyle bir aşk ki, seneleri içine almıyor, günübirlik. Öyle bir aşk ki, saygı ve nezaketten eser yok. Nefret ile kavga ayrılmaz parçası. Eskilerin sevdiklerini görebilme uğruna çektikleri sıkıntıya karşılık, yeni aşklarda bu yok. Aşkın gizliliğine tezat, şimdikilerdeki şeffaflık, rahatsız edici boyutlarda. İnsan düşünüyor, bu mu aşk? Kim kimi kandırıyor; niçin? Şu bir gerçek ki nefisler vicdanları kandırıyor, nefsanîlik için... Aşk, bu oyunun aldatmacası.