Dilimiz, dinimiz, rengimiz, kökenimiz, edebiyatımız, sanatımız, bizi zenginleştiren, güzelleştiren, bize anlam katandır. Bunları bölmek için değil birleştirmek için çabalıyoruz her vicdanlı insan gibi. Hayata ve geçmişe karşı sorumluluklarımız var: Bizi zenginleştiren bu olgulara sahip çıkmak, bunlardan dolayı zulüm gören toplumların, insanların da sesi olmak. Evet, çabamız budur. Her dilden okuyacağız, her dilden yazacağız. Peki bu mümkün müdür? Benim dilimden, dinimden olsun olmasın, başka toplumlar kendi dillerinde okuyabiliyor mu yazabiliyor mu, o zaman ben de onlarla beraber okumuş, yazmış oluyorum. Ben türkülerimi, stranlarımı rahatça söyleyebiliyor muyum, onlar da benimle beraber söylüyor demektir. İnsanların özgürlüğü benim de özgürlüğüm demektir kısaca.
Nerdesiniz 20. yüzyıl diktatörleri? Francolar, Mussoliniler, Hitlerler, Batistalar... Nerdesiniz kan emici despotlar? Hiçbirinizin adı yok artık. Siz değil size karşı olan vicdan sahibi yazarlar, şairler, aydınlar, emekçiler, köylüler adını altın harflerle yazdılar tarihe.
Kanayan yaralarımızın en büyük iyleştiricilerinden biri olan Mehmed Uzun, 20. Yüzyıl tarihinde mazlum insanlara, toplumlara yapılan zulümleri, haksızlıkları, anti-demokratik uygulamaları ve daha bir çok insanlık suçunu unutmamamızı istiyor ve bunların çözüm yollarını kendince, nazik bir şekilde sunuyor bizlere. Bölmek için değil birleştirmek için tüm çabası. İnsanlığı, merhameti, ileri bir toplum olmayı istiyor kısaca, fazla bir şey değil...
Rehma Xwedê li we be.
