Əsərin adını oxuduqda ağlıma şablon qəhrəman obrazları gəldi və düşünürdüm ki, bu qəhrəman zəmanəsinə rəğmən qəhrəmandır. Lakin elə olmadı. Lermontov bu əsəri ilə insanın ağlında tamam başqa bir qəhrəman obrazı yaradır. Qəhrəmanımız Peçorin çox qəribə insandır. İlk dəfə əsərin baş qəhrəmanına bu qədər qəzəbləndim, ancaq sonlara doğru Peçorinin daxili aləmindən xəbərdar oldum. Yenə də içimdə Peçorinə qarşı həm qəzəb həm də anlayış, simpatiya var. Qəzəb ona görədir ki, hər dəfəsində çevrəsindəki əksər insanların həyatını həm mənəvi, həm də cismani məhv edir. Peçorin məqsədə çatmağın verdiyi həzzdən daha çox o məqsəd üçün edilən fənd və gedişlərin verdiyi həzzin aludəçisidir.
Peçorin gənc yaşda olmasına baxmayaraq həm insanları tanıyır, onlara nəyin təsir edəcəyini bilir, insanların zəifliklərindən öz mənfəəti üçün istifadə edir, həm də nihilizmi dadıb.
Mənə elə gəlir ki, hər insanın içində Peçorin var. Hər oxucu əsərdə özünə dair nəsə tapacaq.