Şimdilerde umudum çok azaldı. Önceleri arayış içinde durmadan yer değiştiriyordum. Bir şey bekliyordum. Ama ne? Bilmiyordum. Hiçbir fikrim yoktu. Ama hayatın, olduğundan farklı olamayacağını düşünüyordum, yani hayatın adeta hiçbir şey olduğunu. Ama hayat bir şey olmalıydı ve ben o şeyin olmasını bekliyordum, o şeyi arıyordum.
Tek bir isteğim vardı: Gitmek, yürümek ya da ölmek, umrumda değildi. Uzaklaşmak istiyordum, kaybolmak, ormanda ve bulutlarda eriyip gitmek, hatırlamamak , unutmak, unutmak.
Şairlerimiz dünyayla ilgilenmiyor. Ama sonra "Ben dünya çapında şiir yazıyorum, dünya benden neden bahsetmiyor?" diyor. Dünya senden nasıl bahsetsin? Dünyanın senden haberi yok. Birkaç dile çevrilmen lazım. Önemli şiir festivallerine katılman lazım. İlişki kurman lazım dünya edebiyat ortamıyla. Dediğim gibi kapalıyız. Dünya bizde nasıl bir şiir olduğunu bilmiyor. Bizim şairler de oturdukları yerden dünyanın onları gelip okumasını bekliyor.