"Bu aralar hira'ya gidesim var. Bu sahte dünya' dan kaçıp Nur dağına sığınasım var. Ashab-ı kehf gibi bilmem kaç yıl uyuyasım var. Kabe'nin duvarına başımı yaslayıp gözyaşım kuruyana kadar ağlayasım var..."
Kaygımız bütün insanlara ve varlıklara korkunç maskeler takar. Onlardan bu maskeleri çıkartırsak kendi yüzleri ortaya çıkar ve ürettikleri korku yok olur.
Çocukluğumun erken dönemlerinden beri bir kader hançeri kalbime saplanmış halde duruyor. Orada kaldıkça ironik olmaya devam edecek, çekip çıkarılsa da öleceğim.
Gecemi gündüzüme katıp neredeyse 9 aydır bütün isteklerimi bastırıp sadece çalışıp günde ortalama 3.5-4 saat uyuyup bu vatana yararlı bir subay olmak istedim. Ve karşılığında aptal gibi stres yapıp her şeyi berbat ettim. Kendi kendime yaptım. Biliyorum nasipten öte olmaz lakin üzülüyor işte insan, ne desem boş geliyor. Ne diyim umarım Jamyo kazanırım da kendimi bu kadar yıpratmama değer. Yine de acıtıyor...