Yaşadığı tuhaf boğulma hissini ve acıyı Karaağaç'ta şu dizelerle tasvir eder: “...Bu karanlık şeyden ödüm patlıyor / İçimde uyuyan; / Her gün hissediyorum kuş tüyü hafifliğinde dönüşlerini, habisliğini...” Sevgiye, herhangi bir iletişim umudunu erteleyen yapay bir dünyada anne ve eş olmaya dair bunaltıcı, umutsuzluk verici ve tuhaf düşüncelerle beslenerek giderek artan izolasyonu, Ariel'in ana temasıdır.