Büyüdükçe ne kadar yakınımız olursa olsun hiç kimsenin bizi gerçek anlamda anla yamayacağını öğrenmekse daha da korkunçtur. Bizi en mutsuz eden bizzat kendi benliklerimizdir ve işte tam da bu yüzden benliklerimizi yitirmek için yanıp tutuşuruz, sizce de öyle değil mi?