Ben kaçtım. Ama kaçtığım ve saklandığım gerçek, beni her zaman izledi. En yakınımdan da daha yakınımda kaldı. Bu acıyı algıladım, duydum, dinledim, bu acıya kulak verdim, bu acıda boğuldum.
“Bütün dünyayı onaramazsın ama onarmaya kolunun uzandığı yerden başlayabilirsin. Bir ruhun diğerine yardıma heveslendiği, bir ıstırabı dindirmeye talip olduğu her seferinde dünya güzelleşir ve buraya geldiğimizde, insan olduğumuza değer.”
Ben bana dokunmasın diye vaktimi yılana sıçan temin etme işine hasretmeyeceğim. Geçene kadar ayıya dayı dememek için o köprüden geçmeyeceğim. İşimi köprüsüz yoluna koymanın imkanına talibim. Ömrüm bana Allah'tan başka dost olmadığını öğrenmeme yardımcı oldu. Allah'tan başka şahit aramıyorum. Köprü beni "öte yaka" insanı haline getirsin diye var. O köprü ben namusumdan, haysiyetimden, şerefimden ve Allah katındaki dinden mahrum kalayım diye inşa edildi.